Bugün Bayram

   Hafta başından beri ısınan havayla birlikte, dışarı çıkmak, yürümek daha da keyif verir bir hale büründü. Orhan Veli misali; beni bu güzel havalar mahvetti. Böyle havalarda hayal kurmadan duramam ben. Deli deli gülerim sokaklarda kendi kendime düşünürken. 14 Mart da bu yıl böyle bir güne denk gelmiş, kime ne... Nasılsa deliye her gün bayram, nasılsa yaptığımız iş deli işi!

Kitap oku(ya)mama zamanı

   Sonunda Kara Kitap'a başladım. Şu sınav bir geçsin, oh geçti azıcık gezeyim, aman zaman nasıl da geçmiş, yine sınav yaklaşmış derken, bu arada rüyalarımı, başrolde bu gördüğünüz, Orhan Pamuk'un kitap kapakları süslerken... Başladım da ne oldu peki? Galip'in Rüya'yı gördüğü o ilk anı anlatırken bende beklenen romantizm yönelmeleri yok, onun yerine ne mi var: Yazar ikisinin birlikte kabakulak olduğunu anlatadursun..."kabakulak aşısı var artık tabi,kaçıncı aylardaydı...neyse.Vah vah çok ağrır yavrum kıvamam, yanakları da davul gibi olmuştur şimdi" geçer benim zihnimden. Sonra artık pediatri stajının geride kaldığını, bakmam gereken enva-i çeşit ağrıların, dolaşmam gereken servis, yatıya kalmam gereken nöbetlerin olduğunu farkederim. Vee kaçınılmaz son hala aynı yerdeyim; yirminci sayfada :) . 

Kayda geçenlerden;

   Sevdiğim yanımda yokken hiç olmadığım kadar romantik oluyor, o geldiğinde günlük hayatın keşmekeşine dalıp gidiyorum. Demek ki o kadar şaşırmamalı; onca şairin, yazarın en iyi eserlerini yalnızken yazmalarına!

Uzaktan

Öyle uzaktan bakmalara, konuşmalara gelemem ben.

İyi-kötü, var olan emeğin sömürülmesine dayanamam; kendim yapmışım gibi.

Birkaç yıl önce içinde bulunduğum etkinlikteki sunucu hatalarına,

Sen beğenmedin diye, bir etkinliği beğenenlerin zevksizlik, beğeniden yoksunluk damgası mı yemesi gerek?

Geçen hafta izlediğimiz Kelebeğin Rüyası filmi için gidenlerin yorumunu merak ettiğimde karşılaştığım tepki bu düşüncelere sevk etti beni. Oysa sinema koltuğuna oturduğumda demiştim ki: Sanki eleştirmenim de mutlaka izlemem gerekiyor diye hissettiğimden geldim buraya. Yoksa bilirsin, popüler olana bir adım geri dururum. O dönemde çıkarılan "mükellefiyet kanunu" neymiş bir görelim, o dönemin havasına soksun beni en azından, farklı hayatlara göz atalım. Fazla da beklentim yoktur.

Film bitti... Ağlamadım ama duygulardan duygulara gezindim durdum. Aşk, coşku, heyecan, merak, çaresizlik, acıma, haline şükretme, sevinme, üzülme, çaresizlik, korku, değersizlik, çaresizlik...Ve bu kez dedim ki: Beklentimin üstündeydi, iyi ki gelmişiz. Sorularımın cevabını fazlasıyla aldım, hem de o günlere giderek. Neden bu türden başka filmler yok, keşke olsa da biz de nice tanımadığımız, bu topraklarda yitirilip giden insanlardan bihaber yaşamasak...Ha yapay bulduğum, ısınamadığım oyunculuk yok değildi fakat bu hızla popüler olana karşı aynı hızla dibe vurdurma politikası (sözlükçülerin çok iyi bildiği seri eksileme de böyle bir şey bence) da son zamanların modası olsa gerek. 

Demem o ki; emeksiz yemek olmaz! Azıcık saygı!  

Lezzetli Anlar

  

   "Yemek yemek üzerine ne düşünürsünüz bilmem ama kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı"

   Kahvaltı etmeyi o kadar çok o kadar çok sevdiğimden Cemal Süreya'nın bu dizelerini neredeyse her keyif soframda hatırlar ve biraz şımararak sanki bana yazdığını düşünürüm. Yoksa bu saatte bana bu lezzeti hissettiren ne olabilir ki :) ...

Sonunda aşkı bulmuş gibi

Dün gece Ezginin Günlüğü İzmir'deydi. Kulaklarımızı şenlendirdi, ruhumuzu dinlendirdi, yeniledi. Tadını damağımızda bırakarak gitti. İşte bu şarkı da o zamandan beri dilimde...

Bir soru

                                  
                                        
                                  

                    Aşkla nefret birbirinin kardeşi diye mi en kızdığım anlarda özlüyorum yani?