Hayatını yaşama biçimini anlatan bir kelime söyle deseler şu sıralar açık ara farkla "tutku" birinci olurdu. Önceleri hafiften "özenti" mi "geçici bir heves" mi diye yokladım kendimi, sonra bir baktım benim doğam bu olmuş. Sevdiklerime, işime, yaptıklarıma sıkı sıkıya bağlı olmuşum. Yokluğunda yapılan işlere de hayıflanıp duruyorum. Çok memnunum halimden kısaca; çünkü hayatın tadının bunlar olmadan eksik kalacağı inancındayım.
Tutkuyu en çok tamamlayanlardan biri de tangodur ya; nasıl olduysa bu videoya denk geldim bu gece. Sonra aklıma birkaç ay önce izleyip en etkili sahnesi olduğunu düşündüğüm "Shall we dance" filmi geldi.
Bu filmi izlerken de Aşk-ı Memnu'daki Bihter ve Behlül'ün beraber dans ettikleri şu sahne geldi :) . Her zamanki gibi çağrışım çağrışımı çağırdı anlayacağınız...( bu son dans müziği diğerlerinden farklı ama sanki aynı duyguları yaşatıyormuşçasına bir gelmişti bana )
Ve kendime "Ne olursa olsun vazgeçme" demek isterim...
