Dün gece annemle yalnızdık evde. İlk değil bu durum ama bir süredir kalabalık yaşadıktan sonra garip geldi, zor geldi. Canım sıkıldı; sanki bir başkası insanın sıkıntısını alırmış gibi sadece yek vücutsa bile.
Yıllar sonra ne tuhaf kendi söylediğinin karşısında olmak. İlk ergenlik çağımda severdim yalnızlığı -belki de herkes gibi-. Bunu hiç kabul etmeyen bir arkadaşım vardı. Kendince yazdığı şiirde de bana gönderme yapmıştı. Hatırladığım kadarıyla:
"Yalnızlığı sevmem. Nasıl yalnız kalırlar sıkılmadan hiç anlamam doğrusu "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder