Hayat yaşamak için kısayken bir ay da yazmak için çok kısaymış. Bunu daha da hissettiğim günler geçirdim. Ama yine de en sona kubbede hoş bir seda kalırmış ya. O yüzden yazmayı bırakmamak gerek; unutulmasın diye. En sen kokan hatıraların bile gün gelip yok olmasın diye...
Son günlerde bolca düşünürken yaptığım tespite gelince: Farkına varmasam da mükemmelliğe boğulduğum anda en basit hatalar yaptım, karşıma beni rahatsız edecek derecede rahat insanlar çıktı. Hızlı olduğum ya da herkesin olmak zorunda olduğu şehir İstanbul'daydım, günlerin birbirini kovalamadığı yavaş şehir İzmir'le tanıştım, yetmedi komşu oldum. Sanırım farklı sebeplerle yaptığım bu tercihler beni değişime götürecek adımlardan birkaçı ve "Her şeyde bir hayır vardır" sözünün vuku bulmuş haliymiş meğer...
